7 razy dziś to książka, którą odkryłam w blogosferze. Słyszałam na jej temat wiele pozytywnych opinii i kiedy tylko ją dostałam, niepokojąco mnie do niej ciągnęło. Liczyłam, że zawarta w niej historia mnie poruszy i nie będę mogła się od niej oderwać. Oczekiwałam czegoś skłaniającego do refleksji, czegoś co jest świadectwem tego, jak bardzo człowiek może się zmienić. Czy to otrzymałam? Sami zobaczcie.

Sam Kingston należy do grupy najpopularniejszych dziewczyn ze szkoły, posiada przystojnego chłopaka i szalone przyjaciółki, z którymi zawsze świetnie się bawi. Czuje się lepsza od nudnych kujonów i śmieje się z dziewczyn, które nigdy nie dostały liściku miłosnego. Robi, co chce i kiedy chce. Nie obchodzi jej, czy kogoś zrani, bo i tak wszystko uchodzi jej na sucho. Aż do dnia, w którym ulega wypadkowi. Zdaje się, że umarła, a jednak budzi się w swoim łóżku i na nowo przeżywa ten sam dzień. Teraz chce odzyskać swoje idealne życie i zadaje sobie nurtujące pytanie: Czy naprawdę zasłużyła na tak surową karę?

Kiedy rozpoczęłam czytanie tej książki kierowałam się głównie ciekawością. Interesowało mnie to jak potoczy się cała ta historia. Opis pierwszego dnia, w którym wydarzył się wypadek, był nieco nudny, ale zaraz po nim było już tylko lepiej. Powiem szczerze, że do ostatniej strony nie miałam pojęcia, jak będzie wyglądało zakończenie, a kiedy już je poznałam, czytałam ostatni akapit kilka razy, bo można je interpretować na wiele różnych sposobów. Zacznijmy jednak od początku…

Wszyscy bohaterowie to typowi uczniowie liceum. Jest tam miejsce dla wrednych jędz, szkolnych kujonów, przystojnych chłopców, wiecznie zaćpanych osobników oraz nieśmiałych dziewczyn, nad którymi znęca się ta pierwsza grupa. Właśnie do niej należy nasza główna bohaterka. Jej zachowanie było dla mnie po prostu nieuzasadnione. Wiecznie niezadowolona, kapryśna dziewczyna, która nie widzi świata poza swoimi psiapsiółkami, nie docenia absolutnie nikogo i niczego, jest całkowicie obojętna na wszelkie spotykające ją dobra, idzie przez życie bez ani krzty współczucia czy jakiejkolwiek empatii, ignorując każdego, kto nie jest wystarczająco cool, aby z nią rozmawiać. Bardzo ciężko było mi się z nią utożsamić. Nie mogłam sobie wyobrazić, jak można być aż tak zepsutym człowiekiem. 

"Drobiazgi układają się w szczególny wzór mojego życia, sprawiają, że jest niepowtarzalne - jak ręcznie tkany dywan, któremu indywidualne piękno nadają drobne skazy w splocie, niewielkie dziurki, uspokoi i niedoskonałości, których nie da się podrobić."

Właśnie ona opowiada całą tę historię, dzięki czemu widzimy jaki wpływ miał na nią wypadek, co dokładnie czuła i jakie miała spojrzenie na świat oraz otaczających ją ludzi.  Jesteśmy naocznymi świadkami jej przemiany oraz walki z samą sobą. Możemy nawet dostrzec ten przełomowy moment, w którym uświadomiła sobie, że uprzykrzając życie wszystkim otaczającym ją ludziom, robi krzywdę przede wszystkim sobie i że tak po prostu nie można żyć. W sumie momentami zastanawiałam się, czy nie zdecydowała się na zmianę tylko po to, aby wyjść z tego błędnego koła czasowego, ale wraz z biegiem wydarzeń zyskiwała sobie moje zaufanie.

W książce pojawił się pewien wątek, który od razu mnie zaintrygował. Chodzi tu o Juliet Sykes i jej historię. Nie będę się jednak w to bardziej zagłębiać, ponieważ właściwie ten element sprawił, że ciężko było mi się oderwać od lektury. Powiem tylko, że jest to smutna dziewczyna, zamknięta w sobie, która z pewnością boryka się depresją, a do tego stanu nie doprowadził jej nikt inny, jak nasza główna bohaterka Samantha wraz z paczką swoich przyjaciółek.

"Dobry przyjaciel nie zdradzi Twojego sekretu. Najlepszy przyjaciel dopilnuje, żebyś nie zdradził swojego sekretu."

Pierwszy raz zetknęłam się z twórczością Lauren Oliver i moje oczekiwania co do jej stylu pisania zostały w stu procentach spełnione. Książka jest pełna głębokich refleksji, które sprawiają, że po jej przeczytaniu człowiek po prostu musi usiąść i zastanowić się nad swoim życiem. Autorka, stosując piękne opisy uczuć, miejsc i sytuacji,  bombarduje nas emocjami, które przyjmujemy na siebie z zapartym tchem. Myślałam, że nie uda się jej opisać 7 razy tego samego dnia tak, aby czytelnik nie zanudził się na śmierć. Grubo się jednak myliłam, ponieważ wbrew pozorom, w każdej powtórce działo się coś innego i mimo to, że te dni były takie same, bardzo się od siebie różniły. Pokazuje nam to, jak  duży wpływ na tok naszego życia mają nawet najmniejsze szczegóły, które mogą zmienić jego bieg.

"Przez większą część czasu - przez dziewięćdziesiąt dziewięć procent czasu - po prostu nie wiesz, jak i dlaczego nitki się ze sobą wiążą, i nie ma w tym niczego złego. Robisz coś dobrego, a zdarza się coś złego. Robisz coś złego, a wydarza się coś dobrego. Nic nie robisz, a wszystko wybucha."

7 razy dziś to książka o problemach młodych ludzi, którzy ulegając wpływowi otoczenia, stają się wrakami bez uczuć i jakiejkolwiek empatii, myślącymi tylko o tym, jak tu się zabawić czyimś kosztem. Opowiada także o zrządzeniach losu i o tym, jak ważne w naszym życiu są najmniejsze szczegóły, najdrobniejsze gesty oraz w jaki sposób mogą wpłynąć na otaczających nas ludzi. Jednak przede wszystkim, jest to historia o ponoszeniu konsekwencji płynących z ludzkich działań oraz o niezwykłej przemianie, którą może przejść każdy, jeśli tylko będzie na to gotowy. Polecam ją każdemu, kto uważa, że świat opiera się tylko na czerpaniu korzyści  i niedawaniu niczego w zamian. Każdemu, kto jest zagubiony i wciąż poszukuje własnego ja. Nie jest ona przeznaczona tylko dla nastolatków, ale dla każdego kto ma ochotę porozmyślać nad sensem swojego życia i znaczeniem swoich czynów. 7 razy dziś to wartościowa lekcja życia, którą zapamiętam na bardzo długo.