Biorąc Oddech, ostatni tom chwytającej za serce serii Oddechy, jak to ujął wydawca, ani na chwilę nie pozwala na to, by wysiąść z rozpędzonego pojazdu emocji. Z zapartym tchem czekałam na ostatnią część, a teraz, kiedy w końcu się jej doczekałam, nie mogę uwierzyć, że to już koniec.

Mimo swojej desperackiej ucieczki z Weslyn Emma wciąż walczy z demonami przeszłości, które nie pozwalają o sobie zapomnieć. Gdy odkrywa, że tylko ekstremalne doznania i alkohol pozwalają jej przerwać ból, niewiele zaczyna ją dzielić od szaleństwa i straty wszystkich, otaczających jej ludzi. Mimo wysiłków Sary i nowych przyjaciółek, Emma pogrąża się w chaosie. Przez całą część próbuje całkowicie odciąć się od przeszłości. Okazuje się to jeszcze trudniejsze, ponieważ spada na nią nawał poczucia winy, z którym coraz ciężej jej żyć. Wszystkie te emocje zaczynają niszczyć ją od środka. Dziewczyna powoli zaczyna się staczać i nadal nie potrafi zrozumieć, że ucieczka niczego nie rozwiąże, a jedynie jeszcze bardziej wszystko utrudni. A kiedy wydaje się, że trudniej już być nie może, przeszłość znów daje o sobie znać w najgorszy możliwy sposób. Ile jeszcze będzie musiała unieść? Czy wybierze miłość i nadzieję zamiast rozpaczy i mroku? Czy Evan zdoła jej wybaczyć i ponownie ją uratować? A może zrobi to ktoś inny?

Powiem szczerze, że ze względu na przeprowadzkę do akademika, poznawanie nowych ludzi i unikanie rozmów o tym, co wydarzyło się tego pamiętnego dnia kończącego poprzednią część, początek książki delikatnie mnie nudził. Warto było jednak poczekać, bo z kolejnymi stronami stawała się ona nawet lepsza od poprzednich. Między innymi dlatego, że w pozostałych częściach widzieliśmy tę historię oczami Emmy, a w tej, autorka zaskakuje i pokazuje nam niektóre sytuacje z perspektywy Evana. Od połowy książki rozdziały się przeplatają, a narratorzy są zmieniani w idealnie wybranych momentach, dzięki czemu widzimy jasno, jakie uczucia targają naszymi bohaterami.