Wszystko idzie do przodu: nauka, technologia. Mogłoby się wydawać, że znaleziono odpowiedzi na wszystkie pytania, jakie kiedykolwiek zostały zadane. Jednak jedna kwestia zawsze będzie nachodzić ludzkie umysły: Co to właściwie znaczy być człowiekiem? Definicji człowieka są miliony: gatunek ssaka z rodziny człowiekowatych, istota rozumna, śmiertelnik, mieszkaniec Ziemi… Można by tak wyliczać bez końca, ale każdy wie, że to nie wszystko. Bycie człowiekiem nie polega tylko na życiu jako istota, której umysł pracuje w niezwykły sposób, ale na posiadaniu człowieczeństwa, będącego źródłem wszystkich uczuć, emocji i doznań, które potrafi odczuwać tylko i wyłącznie gatunek ludzki. Człowiek został obdarzony wieloma darami, najistotniejszy z nich to życie, będące podobno tylko drobną częścią tego, na co ludzie zostali przeznaczeni. Życie przygotowuje nas na coś większego, coś co stanie się z nami po śmierci. Aby zaznać wtedy spokoju musimy żyć zgodnie z różnymi prawami, zarówno naturalnymi jak i moralnymi. Istotę człowieczeństwa idealnie ujął Adam Mickiewicz w drugiej części „Dziadów”. Niby krótki dramat, a zawiera prawdy życiowe, potrzebne na całe życie.

Anioły, które przybyły na ucztę, w przeszłości były ludzkimi dziećmi. Zdawałoby się, że wypełniły swoją ziemską służbę bardzo dobrze, jednak okazuje się, że nawet w najczystszym człowieczeństwie można znaleźć usterkę, która stanie na przeszkodzie wiecznego spokoju. Są idealnym dowodem na to, że ludzie muszą na Ziemi swoje wycierpieć. Wieczne szczęście, dostatek, posiadanie wszystkiego czego się zapragnie, nie pozwolą na wzajemną empatię. No bo osoba, której nigdy niczego nie brakowało, nie będzie w stanie współczuć człowiekowi, któremu los zabrał wszystko, a po to zostaliśmy stworzeni, aby wspierać siebie nawzajem i współistnieć ze sobą.


Z kolei Widmo Złego Pana zostało zupełnie pozbawione niewinności. Jego postać pokazuje,  co może stać się z człowiekiem, który za życia prawie wcale nie używa serca. Właśnie ono sprawia, że istota rozumna, staje się istotą zdolną do miłości i współczucia. Nikt nie powinien żyć tylko dla siebie, ale także dla innych. Nie powinien przechodzić obojętnie obok ludzkiego nieszczęścia, nie powinien przymykać oka na niesprawiedliwość, czy na cierpienie. Powinien robić wszystko co może, aby pomagać i dawać szczęście komuś innemu niż tylko sobie. Żyjąc wbrew bliźniemu, niszczy samego siebie, a kiedy właśnie jemu będzie potrzebne wsparcie, okaże się, że nie został nikt, kto mógłby mu go udzielić, a nawet jeśli by się znalazł, nie będzie w stanie zebrać do kupy tak zniszczonej duszy.

„Bo kto nie był ni razu człowiekiem
Temu człowiek nic nie pomoże".

Pastereczka Zosia miała wszystko, czego zapragnąć może dziewczyna : urodę, mądrość, kolejkę adoratorów, będących w stanie zrobić dla niej wszystko, jednak nie potrafiła wykorzystać wszystkich danych jej darów. Ta niby idealna panienka również pokazuje, jakim człowiek być nie powinien. Niektórzy nie mają dosłownie nic, a potrafią cieszyć się z życia i być wdzięcznym losowi za to, że po prostu je mają. Dlaczego więc coraz częściej u ludzi występuje syndrom niechęci do realizowania swoich celów i jakiegokolwiek działania? Każdy posiada określone, umiejętności, poglądy, zainteresowania. Każdy w jakiś sposób może wpłynąć na otaczający go świat i powinien z tej szansy korzystać. Powinien iść za swoim przeznaczeniem, a jednocześnie doceniać to, co otrzymał od życia oraz dzielić się tym z innymi, szerzyć swoje idee, rozwijać talenty i po prostu istnieć, nie tylko dla siebie, ale i dla świata.

 Bo słuchajcie i zważcie u siebie,
Że według bożego rozkazu:
Kto nie dotknął ziemi ni razu,
Ten nigdy nie może być w niebie. 

Podsumowując: Bycie człowiekiem polega na współistnieniu z innymi ludźmi i stworzeniami, na budowaniu siebie i ciągłym wędrowaniu ku nieuniknionemu. Nie jest prawdą, że każdy na to miano zasługuje. Ci, którzy dopuszczają się okrutnych, nieludzkich czynów i mimo wielu popełnionych błędów wciąż z satysfakcją kontynuują swoje działania, stopniowo zostają pozbawiani jakiejkolwiek duszy. Jednak należy też pamiętać, że definicja człowieka z dnia na dzień przybiera inną formę, ludzie tracą swoją tożsamość, ale nie mogą zapomnieć o jednym, o uczuciach, używaniu serca i poddawaniu się emocjom, gdyż bez tego wszystkiego człowiek nie byłby człowiekiem.